دلنوشته دانشجوی فلسفه ورودی ۱۴۰۲، به مناسبت سالروز شهادت شهیدان رضازاده و زینال زاده

بسم الله الرحمن الرحیم

روزها از آن لحظه های تلخ می گذرد، از آن ابد و یک شب ها که صبح نمی شد.و شما اگر دویدن را بر خود واجب نمی کردید شاید هیچ گاه تاریکی غروب نمی کرد.

یک سال از نبودن تان می گذرد، برای خانواده هایتان سخت تر. اشک مادر، آهِ دل گداخته پدر و دلتنگی همسر و فرزند آن چیزی ست که هر لحظه یادآور نبودن تان می شود.

آه از کوچه هایی که گواهی ریخته شدن خون پاک شما می دهند.

آه از آن پاییز و زمستان قبل، که سرد تر از هر سال شدند.

دشمنان باری دیگر چشمِ طمع دوخته بودند برای این خاکِ مقدس و فراموش کردند جوانان همیشه بیدار را. فراموش کرده بودند حسین و دانیال و آرمان ایران را!

شما ایستادید، مثل نخل ها پای مرگ و به جهانی نشان دادید باید ایستاد و رنج و درد آن را به جان کشید که رستگاری در گریختن نیست!

در ظلماتِ جاده پر پیچ و خم دنیا، باید دنبال رو ستارگان باشیم، ستارگانی درخشنده از نور ایمان و استقامت هچمو شما، که راه بلد کوچه های آسمان هستند.

رسالت از نسل شما بر دوش ما گذاشته شد، برای ما دعا کنید که سربلند شویم همچو شما، برای جوانان قدس که بنده دشمن نشدند و جهانی متحیر از استقامت شان شده است.

همه ما ایستاده ایم در راهِ آرمان روح الله مقابل یک جهان کفر . فَانَّ حِزبُ الله هُم الغالبون.